Στην εποχή μας τα μονοπάτια είναι ένα σημαντικό στοιχείο υπαίθριαςαναψυχής, προσφέροντας στο σύγχρονο άνθρωπο μοναδικές ευκαιρίες επαφής με τη φύση και την ύπαιθρο, καθώς και για σωματική άσκηση και πνευματική ανάταση.
Ταυτόχρονα, αποτελούν εργαλεία περιβαλλοντικής ενημέρωσης και εκπαίδευσης. Παλιότερα, μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα και λίγο αργότερα, τα μονοπάτια στον τόπο μας εξυπηρετούσαν αποκλειστικά τη διακίνηση των ανθρώπων και ζώων,ιδιαίτερα στην ύπαιθρο όπου και σήμερα διατηρούνται ακόμα αρκετά, όπως στο Καταφύγιο της Ορεινής Ναυπακτίας είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια του δήμου Ναυπακτίας. Μόλις 33 χιλιόμετρα από την Ναύπακτο, βρίσκεται σε υψόμετρο που ξεκινά από τα 500 μέτρα και φτάνει έως τα 1000 μέτρα, στους ανατολικούς πρόποδες του όρους Μακρύορου. Η περιοχή διαθέτει πολλά νερά – ποτάμι - καταρράκτες , όπως και πλούσια φύση, πουιδιαίτερα εκτιμούν όσοι την επισκέπτονται. Οι διάφορες ομορφιές της περιοχής είναι προσβάσιμες μέσα από πανέμορφα παλαιά μονοπάτια, που όμως για χρόνια παραμένουν ακαθάριστα και χωρίς την απαραίτητη σήμανση. Άρα είναι σαν να μην υπάρχουν! Τον τρόπο για την ανάδειξη των μονοπατιών έδειξαν οκτώ δεκαπεντάχρονα παιδιά, μέλη ομάδας Ελλήνων Προσκόπων. Πέντε κοπέλες και τρία αγόρια , μαζί με τον αρχηγό τους έφτασαν στο χωριό Καταφύγιο για εκδρομή. Μετά τις πρώτες περιηγήσεις άρχισαν τα ερωτήματα: έχετε τόσο ωραία φύση στην περιοχή, αλλά δεν υπάρχει ένα μονοπάτι για πεζοπορία… Αυτό ήταν, έπιασαν φτυάρια , εργαλεία και με μεγάλο ενθουσιασμό έκαναν πράξη την αγάπη τους για τη φύση. Μέσα σε μόλις έξι ώρες έφτιαξαν και σηματοδότησαν το μονοπάτι για τον καταρράκτη «Φτάνα». Καθάρισαν, ίσιωσαν, στήριξαν και παραδώσανε στο Καταφύγιο και τους επισκέπτες του ένα πανέμορφο μονοπάτι. Τα μεσημέρια και τα απογεύματα πέρασαν με παιγνίδια και τραγούδια στην πλατεία του χωριού, μεταδίδοντας το θετικό κλίμα των παιδιών και στους κατοίκους.
Οι περίπατοι στο δάσος και στο ποτάμι ήταν καθημερινοί, λες και δεν χόρταιναν αυτά που έβλεπαν, αυτά που άκουγαν και όλα εκείνα που οσφραίνονταν. Από τη μεριά του το χωριό περιποιήθηκε τα δέοντα τους οκτώ εθελοντές, με τον Αποστόλη με το βραστό, τον Αλέκο με τα λουκάνικα καθώς και τη Μελετία με το σπεσιαλιτέ σπιτικό παστίτσιο, προσφορά των καταστημάτων τους και τις τέσσερις ημέρες της διαμονής των παιδιών στο Καταφύγιο. Ο αποχαιρετισμός την ημέρα της αναχώρησης ήταν σίγουρα δύσκολος, καθώς ο ερχομός της ομάδας των προσκόπων στο χωριό «τάραξε τα νερά». Οκτώ νέα παιδιά έδειξαν έτσι πολύ απλά, πως μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον τόπο μας, αν έχουμε αγάπη γι’ αυτόν.